همه ما میدانیم که یک کار نا مطلوب چیست. یک کار نامطلوب به کاری میگویند که گنگ، مبهم، تار و ناواضح باشد. و شما واقعا نمیدانید که باید از کجای آن شروع کنید، چطور انجامش دهید و اگر در مسیر انجام دادنش به مشکلی برخوردید از کجا و از چه کسی باید راهنمایی بگیرید و پاسخ سوال های خودتان را بیابید.

اما زمانی که اهمال کاران برنامه ای میریزند، آنرا به گونه ای کاملا مبهم، کلی و سطحی تنظیم میکنند؛ به نحوی که شامل هیچ گونه جزئیات و واقعیت نزدیک و دستورالعملی نباشد. در نهایت برنامه ای که میریزند به قدری کلی و سرسری است که به شکل خارق العاده ای منعطف از آب در میاید و به شخص اجازه میدهد که در حقیقت هیچ کاری را انجام ندهد. این نوع از برنامه ریزی برایتان آشناست، نه؟ برنامه ی نوشته شده ای که واقعا شامل انجام دادن کاری باشد، برای شخص اهمال کار چیزی شبیه به یک کابوس است! برنامه ای که در نهایت از آب در می آید چیزی شبیه به این است : یک لیست بلند بالا و نامطلوب از کارها و تعهدات هولناک

به زبانی دیگر، ربع اول معمولا وجود ندارد. البته این همیشه صدق نمیکند اما برای بیشتر افراد چرا! به خصوص برای آنهایی که در زمینه شغلی اشان در حال پیشرفت اند یا در حال تغییر شغل هستند. زیرا مهم بودن کارهای ضروری اغلب به این معنی است که فرد شدیدا در حال پیشرفت کردن است و اتفاق خوبی در حال افتادن است.