νομίζω συπυκώνει το τόσο σκληρό αποτέλεσμα της λευκής εξουσίας, λευκής υπεροχής, ότι οι μαύροι/ες (αν και σε όλο το κείμενο δεν αναφέρεται σε μαύρη γυναίκα..) δέχονται την ταξινόμησή τους, την υποβάθμισή τους χωρίς καμία διαμαρτυρία. Ότι το σύστημα της λευκής υπεροχής δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυτοστοχασμο (σε πρωτο βαθμό) και λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορείς να αναθεωρήσεις αυτόν το φυσιοκρατικό τρόπο σκέψης

μου θύμισε λίγο την ταινία sorry to bother you https://www.imdb.com/video/vi1982642201/?playlistId=tt5688932&ref_=tt_ov_pr_ov_vi . Στην οποία ο πρωταγωνιστής δουλεύει σε ένα τηλεφωνικό κέντρο. Οι πελάτες τον αναγνωρίζουν από τη "μαύρη του φωνή" και του το κλείνουν. Για αυτό το λόγο αρχίζει να μιλάει με "λευκή φωνή" έτσι ώστε να κλείνει τις συμφωνίες. Με ένα τρόπο δηλαδή να ξεριζώνει τη μαύρη του φωνή, ακόμα και αν πονάει βάναυσα, ώστε να αντιμετωπίσει τον λευκό άνθρωπο. Σαν να φοράει δηλαδή τη λευκή μάσκα του, η οποία όμως βιάζει ολοένα και περισσότερο το δέρμα του, τη φωνή του.

Το δέρμα, επίσης, εμφανίζεται πολύ σημαντική ύλη σε όλο το κείμενο (από τον τίτλο είναι εμφανές...). Πως διαχειρίζεσαι την κατάσταση ενός δέρματος που έχεις αλλά για αυτό σε αντιμετωπίζουν με τόση βία;

πως μπορούμε να εξετάσουμε την ασφυξία ως μία αναλυτική έννοια, η οποία συνδέεται άμεσα με τη μαύρη σκέψη και θα μπορούσε να αποτελεί αναλυτική κατηγορία για να εξεταστούν άλλες καταστάσεις, άλλα γεγονότα; ή πως μπορούμε να εξετάσουμε το συναίσθημα τησ ασφυξίας ως ένα συναίσθημα το οποίο έχει παραχθεί σε/από μαύρα σώματα;

η αντικειμενοποίηση του μαύρου σώματος, ίσως και κάτι που είναι πιο υποβαθμισμένο από αντικείμενο για το μαύρο σώμα