Στον δημόσιο διάλογο, οι υποστηρικτές της Συμφωνίαςτων Πρεσπών μονίμως απαντούν σε μια συγκεκριμένη ομά-δα ανθρώπων, δηλαδή σε όσους προβάλλουν το επιχείρη-μα ότι «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» και αρνού-νται εντελώς τη χρήση του όρου από τους γειτονικούς λα-ούς. Η τακτική αυτή είναι υποκριτική: εκλαμβάνει ωςυπαρκτή μία μόνον άλλη άποψη, μίας μόνον ομάδας, καιαπαντά μόνον σε αυτήν. Η θέση της «μίας και ελληνικής»Μακεδονίας προβλήθηκε κατά καιρούς από τμήματα τηςκοινής γνώμης. Προβλήθηκε επίσης από πολλούς πολιτι-κούς ως μια συμβολική φράση. Αλλά η ελληνική εξωτερι-κή πολιτική, επίσημα και συγκροτημένα, δεν προώθησεμια τέτοια θέση.

Όπως και η θητεία των μελών του ΕΣΡ, αιτία της δικαίωσης των καναλαρχών στο ΣτΕ, με αποτέλεσμα νομίμως να μην καταβάλλουν τα πρόστιμα λόγω της άνευ αδειών λειτουργίας.

Παρεμπιπτόντως αυτή η τακτική οδηγούσε και σε πίεση για άλλα μέτρα που συνέβαλαν στη ύπαρξη υπερπλεονασμάτων. Άλλο αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Have you heard that Syriza is a ‘rough translation’ of a Greek verb meaning ‘to wrest back power from a neoliberal global economic conspiracy of elite cronyism and structural inequality, and start a programme of radical resource redistribution and social justice, while wondering whether you will soon be ousted by a CIA-sponsored coup’?