Prawidłowe funkcje sensoryczne mają fundamentalne znaczenie dla typowego rozwoju mózgu. Początkowa organizacja kory mózgowej jest napędzana głównie przez czynniki wewnętrzne (np. genetyczne) (Pallas, 2001). Jednak podążając za tymi wczesnymi podstawowymi krokami, bodźce sensoryczne dodatkowo motywują, informują i udoskonalają dojrzewanie mózgu. Na przykład wpływy zewnętrzne w dużej mierze określają, które połączenia przetrwają przycinanie synaptyczne w rozwoju kory mózgowej (Hebb, 1949; Huttenlocher & Dabholkar, 1997). Ponadto wydaje się, że normalna aktywność sensoryczna jest pozytywnie związana z początkiem i wzrostem aktywności hamującej w całym mózgu podczas rozwoju (Foeller, 2004), co ma zasadnicze znaczenie dla ustanowienia właściwej równowagi pobudzenia i hamowania oraz inicjacji i zamykania wrażliwych okresów potrzebnych do dojrzałego funkcjonowania (Dorrn et al., 2010; Hensch, 2005; Cardon powiedział:Uhlhaas & Singer, 2012). Jednym z ważnych aspektów rozwoju mózgu, w którym wydaje się pośredniczyć funkcja hamująca, jest synchronizacja oscylacji nerwowych w obrębie i między obszarami mózgu (zwłaszcza w paśmie oscylacyjnym gamma; Uhlhaas & Singer, 2006, 2012; Uhlhaas i in., 2010). Brak tej koordynacji czasowej może potencjalnie prowadzić do wad rozwojowych kanonicznych sieci mózgowych, takich jak sieć trybu domyślnego (DMN), co może prowadzić do zmniejszonej koordynacji funkcji globalnych, a także izolacji lokalnych procesorów. Takie procesy mogą przyczyniać się do rozwoju stanów patologicznych. Ze względu na takie czynniki, wewnętrznie ustalone ścieżki neuronowe nie są wystarczające do dojrzewania w kierunku funkcji podobnych do dorosłych.

Średnia SMD, którą odnotowaliśmy dla hamowania odpowiedzi, jest najlepszym szacunkiem, biorąc pod uwagę heterogeniczność i kontrowersje nieodłącznie związane z badaniami, w których mierzono ten konstrukt. Jest to jeden z najczęściej badanych konstruktów w analizowanej przez nas literaturze, z wynikami 438 indywidualnych badań obejmujących ten kompozyt. Średnia SMD, którą znaleźliśmy (0,52) była taka sama, niezależnie od tego, czy była nieważona, czy ważona liczbą zagregowanych badań. Wyniki te potwierdzają elementy teorii Barkleya (1997): jasne jest, że hamowanie odpowiedzi jest upośledzone u osób z ADHD, podobnie jak pamięć robocza, kolejna kluczowa domena implikowana przez Barkleya. Niemniej jednak, gdyby hamowanie odpowiedzi było centralnym deficytem ADHD, a wszystkie inne funkcje byłyby wtórne do tego deficytu, można by oczekiwać większego średniego SMD w tej dziedzinie, zwłaszcza w porównaniu z innymi.

Jeśli chodzi o SSRT, *Lijffijt i współpracownicy (2005) skrytykowali wcześniejsze analizy SSRT, stwierdzając, że zmienna ta jest zbyt silnie skorelowana z czasem reakcji. Założyli, że opóźnienie sygnału stopu, które jest używane do obliczania teoretycznego SSRT, jest czystszą miarą hamowania odpowiedzi. Postawili hipotezę, że różnice w wydajności SSRT wskazują, że osoby z ADHD mają wolniejszy czas reakcji niż osoby z grupy kontrolnej, w przeciwieństwie do upośledzonego hamowania odpowiedzi. Wyniki niniejszego badania w przeważającej mierze obalają tę hipotezę. Czas reakcji miał najniższą średnią ważoną SMD. Co więcej, hipoteza *Lijffijt et al. (2005) sugerowałaby słabsze różnice w hamowaniu odpowiedzi, a nie na odwrót.