Οι Αιγύπτιοι τους ονόμαζαν Πελεσέτ και τους συμπεριλάμβαναν στους λαούς της θάλασσας

όχι ΔΕΝ ήταν Έλληνες οι Πελασγοί

RRID:BDSC_28137

Methods

8761

Bloomington Drosophila Stock Center

elav-GAL4

BDSC 83684

BDSC 65405

Αντ’ αυτού η Δέσποινα οδηγήθηκε σε έναν απομακρυσμένο θάλαμο νοσηλείας λόγω της αναμονής των αποτελεσμάτων του τεστ για covid, χωρίς κουμπί ειδοποίησης, όπου της χορηγήθηκαν παυσίπονα και υπόθετο.

με συνέπεια να ενεργοποιήσει τα «Τάγματα Εφόδου»ρε τι λε

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Σόλων Γρηγοριάδης, ένα χρόνομετά την πτώση της δικτατορίας, δημοσίευσε μια σχετική περιγραφή,που επρόκειτο να προκαλέσει αίσθηση

μονεύματα ενός σημαντικού παράγοντα του καθεστώτος Παπαδόπουλου,του σμήναρχου Σκαρμαλιωράκη, ως ιδιαίτερα γλαφυρή και νοσταλγικάβουκολική:Παραστήσαμε τον «δύσκολο» μη επιτρέψαντες στα μεταγωγικά αερο-πλάνα των ΗΠΑ να πραγματοποιήσουν ενδιάμεσες προσγειώσεις σεελ ληνικά αεροδρόμια. Κι αυτό χάριν μιας αμφιβόλου αξίας φιλοαραβικήςπολιτικής [...]. Δεν τις φάγαμε βέβαια απ’ ευθείας από τους Ισραηλινούςαλλά από τον επιδιαιτητή τους. Διότι η καίρια «φάπα», το Πολυτεχνείο,αυτήν την αιτία είχε. Τρίψαμε το κεφάλι μας στην γκλίτσα του τσοπάνου και τη φάγαμε τη μαγκουριά κατακέφαλα και καίρια. Διότι στοχάος και στην σύγχυση που επακολούθησε, αναπήδησε από την αφάνειακαι ο, από ανύποπτο χρόνο, αμφισβητίας [Ιωαννίδης]. Του άνοιξε τονδρόμο ο «επιδιαιτητής» με την γκλίτσα του.3

ο απρόοπτον εκείνο γεγονόςαπε τέλεσεν ένα από τους ασταθμήτους παράγοντας, οι οποίοι επρόκειτονα κρίνουν αποφασιστικώς την τύχην της κυβερνήσεώς μου».

Άλλαξε κάτι στη στάση τηςνέας ελληνικής χούντας απέναντι στη συγκεκριμένη αμερικανική απαίτη-ση; Τέσσερις και πλέον μήνες μετά την ανατροπή του Παπαδόπουλου, οισυνομιλίες για τον ελλιμενισμό του αεροπλανοφόρου βρίσκονταν ακόμη«εις στασιμότητα», έως ότου υπάρξει «μεγαλυτέρα αρμονία εις τας αμοι-βαίας αντιλήψεις», σύμφωνα με τη χαρακτηριστική δήλωση του Αμερι-κανού υπουργού Αμύνης James Schlesinger, στις 29 Μαρτίου του 1974.47«Τοιαύτη αρμονία» δεν επετεύχθη μέχρι την κατάρρευση της δικτατορίας,ούτε και στη συνέχεια άλλωστε. Τότε, λοιπόν, προς τι όλα αυτά;48

Το δημοκρατικό Ισραήλ διασώθηκε το 1973 μόνο χάρη στην ύπαρ-ξη της φασιστικής Πορτογαλίας, όπου προσγειώνονταν τα αεροπλάνατης αμερικανικής αερογέφυρας, της φασιστικής Ισπανίας, υπεράνω τηςοποίας τα αεροπλάνα μας ανεφοδιάζονταν και της φασιστικής Ελλάδας,από τα λιμάνια της οποίας ενεργούσαν ο Έκτος Στόλος και οι νηοπομπές. Στη διάρκεια του πολέμου της Μέσης Ανατολής η Τουρκίαεπέ τρεψε σε σοβιετικά αεροπλάνα να διέρχονται από τον εναέριο χώροτης και έφερε εμπόδια σε εμάς. Αντίθετα, η Ελλάδα επέτρεψε στονΈκτο Στόλο να συνεχίσει να ενεργεί από τις βάσεις της και τούτο είναιη μεγάλη διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας σε στιγμές κρίσεως.

υτό θα σήμαινε λογικά, με βάση πάντα τη συνω-μοσιολογία, ότι το καθεστώς των Tomás – Caetano θα έπρεπε να είναι,ως εκ τούτου, το πλέον διασφαλισμένο καθεστώς της Ευρώπης. Εντού-τοις ανατράπηκε λίγο αργότερα, όπως όλοι γνωρίζουμε, στις 25 Απρι-λίου του 1974, τρεις, μάλιστα, μήνες πριν την ελληνική μεταπολίτευση.

η συγκε-κριμένη συνωμοσιολογική θεωρία

Η διάσταση με τους Αμερικανούς δεν αφορά,κατ’ αυτόν, τη στάση του καθεστώτος Παπαδόπουλου κατά τη διάρκειατου πολέμου, αλλά ξεσπά ένα σχεδόν μήνα μετά και αφορά το αίτημαγια μελλοντικές διευκολύνσεις, στο κλίμα περισσότερο της ευρύτερηςαμερικανοσοβιετικής ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης που περιγράψαμεστην αρχή, παρά της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης.

ο καθεστώς Παπαδόπουλου συνέ-δραμε ουσιαστικά τις αμερικανικές επιχειρήσεις στην επίμαχη περίοδο.Από τα παραπάνω μπορεί να συναχθεί, όπως επισημαίνει και ο ChrisWoodhouse, ότι «η τότε αμερικανική κυβέρνηση δεν είχε λόγους να είναιδυσαρεστημένη με τον Παπαδόπουλο ή τον Μαρκεζίνη».4

ο Αμερικανός υφυπουργός ΕξωτερικώνRoger Davies δήλωνε στον αντικαθεστωτικό ταξίαρχο Ορέστη Βιδάλη,37προσπαθώντας να δικαιολογήσει την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολι-τειών στο –ήδη ανατραπέν τότε– καθεστώς Παπαδόπουλου: «Υπήρχανβάσιμοι λόγοι στις σχέσεις μας με την κυβέρνηση Παπαδόπουλου. Ηπρόσφατη κρίση στη Μέση Ανατολή απέδειξε πόσο δύσκολη θα ήταν ηδιατήρηση της θέσεώς μας στην Ανατολική Μεσόγειο χωρίς την υπο-στήριξη που είχαμε από την Ελλάδα».38

χει τεκμηριωθεί α) η άδεια πλήρους χρή-σης του λιμένος της Σούδας από τον 6ο Στόλο, β) η χρήση του ελληνικούεναέριου χώρου και γ) η κατά περίπτωση χρήση των ελληνικών αεροδρο-μίων (κυρίως του αεροδρομίου στο Ακρωτήρι Χανίων) από τα αμερικα-

το, κρίσιμο για την όλη επιχείρηση, αεροπλανοφόρο USSIndependence εκείνο το φθινόπωρο ναυλοχούσε στον Πειραιά, απ’ όπουαπέπλευσε αμέσως μόλις ξέσπασαν οι εχθροπραξίες στις 7 Οκτωβρίου30και κατευθύνθηκε νοτίως της Κρήτης. Παρέμεινε εκεί καθ’ όλο το διάστημα του πολέμου, ανεφοδιάζοντας τα αεροσκάφη που μετέφεραν ταεφόδια και φρουρώντας με τα δικά του μαχητικά το τελευταίο τμήματης διαδρομής προς το Ισραήλ, για να επιστρέψει στο λιμάνι του Πειραιάστις 5 Νοεμβρίου, μετά την αποκλιμάκωση της κρίσης.

Απ’ όταν ο στενός συνεργάτης του… εθνάρχη, ο και Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ.Τσάτσος έγραφε: «Η στάση μου κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ήταν απλώς αξιοπρεπής. Ούτε βόμβες έφτιαχνα, ούτε βγήκα στο πεζοδρόμιο (…) Οταν έγινε το Πολυτεχνείο, ούτε πήγα επί τόπου, ούτε συγκινήθηκα. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτά τα πεζοδρομιακά ξεσπάσματα δεν κλόνιζαν τη δικτατορία και ότι, όπως στα χρόνια της Κατοχής, υποκρύπτανε κομμουνιστικές επιδιώξεις επικίνδυνες για το μέλλον. Εχω τη συνείδησή μου ήσυχη ότι δεν συνήργησα στην κατασκευή του μύθου του Πολυτεχνείου. Λυπάμαι τα 5-6 παιδιά που σκοτώθηκαν έξω και μακρυά από το Πολυτεχνείο, διότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς» (Κωνσταντίνος Τσάτσος, «Λογοδοσία μιας ζωής», τ. Β΄, Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2000, σ. 393).

. Η αποχήτων βενιζελικών από τις εκλογές παρέπεμπε σε θεμελιώδη πολιτική ανωμαλία και δενπροδίκαζε ομαλές πολιτικές εξελίξεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι τούτο είναι εγγεγραμμέ-νο στη θεσμική μνήμη και του σημερινού πολιτεύματος της χώρας. Το Σύνταγμα του1975 απαγορεύει την πρόωρη διάλυση της Βουλής για τον ίδιο λόγο μέσα σε ένα έτος.Ο συντάκτης του Συντάγματος, Κωνσταντίνος Τσάτσος, παλαιός βενιζελικός, σημείωσερητά ότι τούτο οφειλόταν στην ανάγκη να αποφευχθεί μια επανάληψη των γεγονότωνπου επέφεραν τον Εθνικό Διχασμό.

η γεωγραφική δομή του ελληνικού κόσμου είχε εδρασθεί στηνικανότητα των παράκτιων κοινοτήτων του είτε να επιβιώνουν είτε ως ανεξάρτητεςοντότητες έναντι ανοργάνωτων πληθυσμών του εσωτερικού, είτε (όταν είχαν απωλέσειτην ανεξαρτησία τους) να χρησιμοποιούν το προστατευτικό πλαίσιο των (εξ ορισμού,πολυεθνικών) αυτοκρατοριών για τον ίδιο λόγο.

Κατά τρόπο ειρωνικό, η επιτυχία της χώρας κατά τους Βαλκανικούς Πολέμουςαφενός επέλυσε - ανέλπιστα ευνοϊκά - το πρόβλημα των άμεσων προτεραιοτήτων στηνΚρήτη και τη Μακεδονία. Παρέμεναν όμως ανοικτά τα μέτωπα στη Βόρεια Ήπειρο,Θράκη, Ανατολικό Αιγαίο, Ιωνία, Πόντο, Κύπρο, μαζί με τον κίνδυνο μιας νέας βουλ-γαρικής προσπάθειας στην κατεύθυνση της ελληνικής Μακεδονίας

Ωστόσο, η συνταγματική κρίση, αν και καθαυτή μείζονος σημασίας,δεν ήταν - και δεν μπορούσε να είναι - το αίτιο του Διχασμού. Η συνταγματική κρίσηπροϋπέθετε μια διαφωνία σχετική με το μείζον αγαθό του salus populi.

υτά τα δεδομένα άρχισαν να αλλάζουν δραματικά στον 19ο αιώνα, οπότε επήλθεη άνοδος των άλλων βαλκανικών εθνικισμών.7 Στο πλαίσιο αυτό, ο ελληνικός κόσμος,και ειδικά η ηγεσία του ελληνικού κράτους βρέθηκε σε μια πολύ δύσκολη θέση: ηγεωγραφική περιοχή που ενδιέφερε ήταν αχανής (τουλάχιστον για τα μέσα που δι-έθετε το μικρό ελληνικό κράτος), οι πιθανοί αντίπαλοι πολλαπλοί, και σε περίπτωσηαπώλειας μιας περιοχής, αυτή δεν επανέκαμπτε σε μια αυτοκρατορική οντότητα, αλλάπεριερχόταν σε ένα άλλο έθνος - κράτος, με τους Έλληνες στην θέση μιας προνομιού-χου (και άρα συνήθως στοχοποιημένης) μειονότητας, της οποίας η επιβίωση δύσκολαθα εξασφαλιζόταν.

Και ορισμένες από αυτές τις αποφάσεις θα ήταν αναπόφευκτα επώδυνες: ήτανπολύ πιθανόν να μην αποδειχθεί δυνατή η ικανοποίηση του συνόλου των ελληνικώνδιεκδικήσεων∙ και οι περιοχές που θα χάνονταν - ειδικά εάν διαλυόταν η ΟθωμανικήΑυτοκρατορία - θα χάνονταν, πιθανότατα, για πάντα, αν μη τι άλλο λόγω της ένδειαςτων μέσων που διέθετε το ελληνικό κράτος και της ιδιότυπης γεωγραφικής διασποράςτων ελληνικών κοινοτήτων

Μπορεί η δημοκρατική αρχή και η αρχή της δεδηλωμένης να είχαν κατοχυρωθεί από το 1864 και το 1875 αντίστοιχα και το Σύνταγμα του 1911 να κατοχύρωνε όχι μόνο μια σειρά από ατομικά δικαιώματα αλλά και το κυριότερο μέσο προστασίας τους (την προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία των δικαστικών λειτουργών), ωστόσο η Βουλή διαλυόταν επανειλημμένως προκειμένου να παρακαμφθεί η λαϊκή ετυμηγορία, ο Βασιλιάς υπερέβαινε τις αρμοδιότητές του παραβιάζοντας την αρχή της δεδηλωμένης και διεκδικώντας τον πρώτο λόγο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής

Συμπερασματικά, την περίοδο του Πρώτου Εθνικού Διχασμού εδραιώθηκε η αντίληψη ότι ο στρατός δεν περιορίζεται στην υπεράσπιση της εθνικής άμυνας της χώρας, αλλά διεκδικεί σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής και συνταγματικής πραγματικότητας. Η αντίληψη αυτή διήρκεσε έως το 1974 και «σημάδεψε» τον συνταγματικό βίο της Χώρας.

Τα γεγονότα του 1915 με τη διπλή διάλυση της Βουλής επηρέασαν τη διαμόρφωση και του ισχύοντος συνταγματικού δικαίου: Σύμφωνα με το άρθρο 41 παρ. 2 του Συντάγματός μας ναι μεν η Βουλή μπορεί να διαλυθεί προώρως «για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας», πλην όμως αποκλείεται η διάλυση της νέας Βουλής «για το ίδιο θέμα». Εξάλλου, η παράγραφος 4 του ίδιου άρθρου ορίζει ότι, πλην εξαιρετικών περιπτώσεων (μη δυνατότητα σχηματισμού Κυβέρνησης που να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Βουλής και έλλειψη κυβερνητικής σταθερότητας), η «Βουλή που εκλέχτηκε μετά τη διάλυση της προηγούμενης δεν μπορεί να διαλυθεί πριν περάσει ένα έτος αφότου άρχισε τις εργασίες». Πρόκειται για συνταγματικές ρυθμίσεις, οι ρίζες των οποίων ανάγονται στα γεγονότα του 1915.

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν μπορούσε παρά να είναι αρνητική: Παρά το γεγονός ότι το Σύνταγμα του 1911 δεν περιείχε κάποιο ρητό περιορισμό στην αρμοδιότητα του Βασιλιά για διάλυση της Βουλής, σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα η Βουλή διαλύεται προκειμένου να εκφρασθεί ο λαός και όχι προκειμένου να ακυρωθεί η πρόσφατη ετυμηγορία του. Με άλλες λέξεις, ο Ανώτατος Άρχων δεν μπορούσε να διαλύει συνεχώς τη Βουλή, έως ότου πετύχει την επιθυμητή κοινοβουλευτική σύνθεση που θα συμπορευόταν με τις δικές του απόψεις. Οι συνέπειες της διπλής διάλυσης της Βουλής το 1915 δεν περιορίζονται χρονικά μέχρι το 1917, όταν την εξουσία καταλαμβάνουν οι βενιζελικοί και καταργούν τη δεύτερη χρονικά Βουλή (που προήλθε από τις εκλογές του Δεκεμβρίου του 1915) για να επαναφέρουν τη Βουλή που προήλθε από τις εκλογές του Μαΐου του 1915 (την επονομαζόμενη και «Βουλή των Λαζάρων»).

Τι να πει κανείς για τον υφυπουργό Παιδείας Αγγελο Συρίγο, ο οποίος αφιέρωσε μια ομιλία του στη Βουλή (14.7.2022) στην απαξίωση όχι μόνο της αντίστασης στη χούντα αλλά και των αγώνων της Μεταπολίτευσης.

Καὶ ὁ Γεώργιος ἤθελε

Ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτές, ἡ ἄφιξη τοῦ πρίγκιπα Γεώργιουστὴ Μεγαλόνησο πάνω σὲ ρωσικὸ πολεμικὸ σκάφος ἔπαιρνεδιαστάσεις συμβόλου ἱκανοῦ νὰ ἀναζωπυρώσει στὴν ψυχὴ τοῦΛαοῦ τὴν παλιὰ πρόρρηση ποὺ εἶχε ἀποδοθεῖ στὸν Ἀγαθάγγελογιὰ τὸ Ξανθὸ Γένος ποὺ θὰ λευτέρωνε τοὺς Γραικούς.

ἡ πρώτη του ἐρωτικὴ περιπέτεια φαίνεται πὼς ἦταν στὴνἈθήνα, ὅταν ἀκόμα ἦταν φοιτητὴς τῆς Νομικῆς, μὲ τὴ Μαριέττα, κόρη τοῦΝικόλαου Μητσοτάκη, ἀδελφοῦ δηλαδὴ τοῦ συζύγου τῆς ἀδελφῆς του Κα‐τίγκως. Βλ. Γιάννη Μανωλικάκη, Ἐλευθέριος Βενιζέλος..., σ. 22. κ.ἑξ

Ἵδρυσε κατ’ἀρχὴντὸ (κρητικὸ) κόμμα τῶν Φιλελευθέρων, ἐκλέχτηκε βουλευτὴςΧανίων στὴν τοπικὴ Βουλή, συντηροῦσε μεγάλο καὶ μὲ πολλὲςὑποθέσεις δικηγορικὸ γραφεῖο καί, ἀκόμα, ἀπὸ τὸ 1881 ἔβγαζεδική του ἐφημερίδα, τὰ Λευκὰ Ὄρη.3 Μὲ τὸν «ἑλιγμὸ» ποὺ ἔκανεπαίρνοντας θέση δικαστῆ ἄφησε τὸ πεδίο τελείως ἐλεύθερο στὸνΒενιζέλο. Οἱ ὑποθέσεις, κατὰ πρῶτο λόγο, ποὺ αὐτὸς ὁ τελευταῖοςἀναλάμβανε αὐξήθηκαν θεαματικά, ἐφ’ὅσον ἡ πελατεία τοῦΜητσοτάκη διοχετεύτηκε στὸν Λευτεράκη. Ἐπιπλέον, ὁ Βενιζέλοςκληρονόμησε ὄχι μόνο τὴν ἐφημερίδα Λευκὰ Ὄρη ἀλλὰ καὶ τὴνἀρχηγία τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων καί, ἀκόμη, τὴ βουλευ‐τικὴ ἕδρα τοῦ γαμπροῦ του.4 Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1889, πράγματι,ἐκλέχτηκε βουλευτὴς θριαμβευτικῶς.5

Στὶς11 Νοεμβρίου 1892, βρέθηκε σκοτωμένος στὸ Λουτράκι, κοντὰ στὰΧανιά, ὁ Μουσουλμάνος Τεφὴκ Μπαντράκης. Οἱ ἀνακρίσεις ὁδή‐γησαν στὴ σύλληψη ἕξι Χριστιανῶν ὡς ὕποπτων γιὰ τὸν φόνο,ἀλλὰ ἡ κοινὴ γνώμη στὴν ὅλη περιοχὴ τοὺς θεώρησε ἀθώους καὶἀπέδωσε τὸ ἔγκλημα σὲ ἐνδοοικογενειακὴ σύγκρουση. Κανένας,κατὰ συνέπεια, οὔτε Χριστιανὸς μὰ οὔτε καὶ Μουσουλμάνος, δὲνἤθελε νὰ ἀναλάβει δικηγόρος τῆς οἰκογένειας τοῦ θύματος. Τε‐λικῶς τὴν ὑπόθεση τὴν πῆρε στὰ χέρια του ὁ Βενιζέλος, ὁ ὁποῖος,ἂν καὶ ἀρχικῶς εἶχε δεχτεῖ νὰ εἶναι συνήγορος τῶν κατηγορου‐μένων,3 τελικῶς στράφηκε μὲ τέτοιο πάθος καὶ τόση ἐπιδεξιότηταἐναντίον τῶν τελευταίων, ὥστε δύο ἀπὸ αὐτούς, οἱ ΓεώργιοςΠαπαδάκης καὶ Ἀντώνιος Λαρεντζάκης, καταδικάστηκαν σὲθάνατο: Ἐκτελέστηκαν μὲ ἀπαγχονισμὸ τὴ νύχτα τῆς 7ης πρὸς τὴν8η Ἰανουαρίου 1894.4Ἀργότερα ἀποδείχτηκε ὅτι ἡ κοινὴ γνώμη εἶχε δίκιο· ὁφονιὰς δὲν εἶχε σχέση μὲ ὅσους δικάστηκαν καὶ καταδικάστηκαν:Εἶχε πάρει μεγάλη χρηματικὴ ἀμοιβὴ ἀπὸ ἀδελφὸ τοῦ θύματος,γιὰ νὰ κάνει τὸ ἔγκλημα.5 Ἀνάλογο ποσὸν δόθηκε καὶ στὸν ἴδιοτὸν Βενιζέλο, γιὰ νὰ κάνει ὅ,τι ἔκανε.6 Οἱ παρὰ τὴν ἐπαγγελ‐

Τρεῖς μέρες ἀργότερα, στὴ Νέα Ἐφημερίδα δημο‐σιεύθηκε «Διαμαρτύρηση» πενταμελοῦς ἐπιτροπῆς Κρητῶν φοι‐τητῶν, ὅπου τονιζόταν πὼς ἀναλλοίωτος πόθος τοῦ κρητικοῦ λαοῦἦταν ἡ μετὰ τῆς Ἑλλάδος ἕνωσις. Τελευταῖο μέλος τῆς ἐπιτροπῆςἐμφανιζόταν ὁ Βενιζέλος. 2

Πιθα‐νότατα ἦταν Ἀρμένιος ὁ ὁποῖος, ἀφότου –μὲ ὁποιονδήποτε τρό‐πο– συνδέθηκε μὲ τὴν οἰκογένεια Μητσοτάκη, ψυχικῶς ἐξιου‐δαΐστηκε, ἐνῶ τυπικῶς παρέμεινε Χριστιανὸς – καὶ μάλιστα Ὀρ‐θόδοξος. Ὑπὸ τὶς σημερινὲς συνθῆκες τίποτα ἄλλο δὲν εἶναι δυ‐νατὸν οὔτε νὰ τεκμηριωθεῖ ἀλλὰ οὔτε κἂν νὰ ὑποτεθεῖ.

Αὐτὴ ἡ «συνήθεια» τῶν πρόσκαιρων γάμων σήμαινε ὅτιἕνας Μουσουλμάνος μποροῦσε νὰ ἔχει σεξουαλικὲς σχέσεις μὲἑλληνοορθόδοξη γυναίκα τῆς ἀρεσκείας του γιὰ συγκεκριμένοχρονικὸ διάστημα· μετὰ τὴ λήξη αὐτῆς τῆς περιόδου, ἡ ἐν λόγῳἑλληνοορθόδοξη εἶχε δικαίωμα νὰ κάνει κανονικὸ γάμο μὲ ὁμό‐θρησκό της, ἀλλὰ τὰ παιδιὰ ποὺ εἶχε ἀποκτήσει μὲ τὸν Μου‐σουλμάνο τὰ κρατοῦσε ὁ πατέρας.3 Φυσικὰ τὰ παιδιὰ μιλοῦσαν τὴγλῶσσα τῆς μάνας (ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ τὸ φαινόμενο τοῦ

ἡ οἰκογένεια Μητσοτάκη δὲν εἶναι ἀπὸ τὴν Κρήτη. Χάρη σὲ σύγ‐χρονη ἔρευνα, πράγματι, ἔχει ἀποδειχτεῖ ὅτι καταγόταν ἀπὸ τὴΛακωνία καὶ ἦταν ἰουδαϊκῆς προέλευσης.1

ἡ οἰκογένεια Μητσοτάκη ἔπαιξε καθοριστικὸ ρόλο στὴν ἄνοδοκαὶ κατίσχυση τοῦ Ἐλευθέριου Βενιζέλου στὴν κοινωνικὴ καὶ πο‐λιτικὴ κονίστρα τῆς Κρήτης.

ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος πέθανε στὸ Παρίσι, στὶς 18 Μαρ‐τίου 1936, ἔγινε «μιὰ πολὺ ὡραία» θρησκευτικὴ τελετὴ γιὰ αὐτὸνστὴν ἀρμενικὴ ἐκκλησία τῆς γαλλικῆς πρωτεύουσας: οἱ Ἀρμένιοιτὸν θεωροῦσαν δικό τους.

Σύμφωνα μὲ ἐνδιαφέρουσα μαρτυρία λοιπόν, ὁ Κυ‐ριάκος ἦταν Ἀρμένιος,

εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ μωρὸ «ἐγκαταλείφθηκε» στὴν ἐξώθυρατοῦ σπιτιοῦ, βρέθηκε «τυχαῖα» ἀπὸ τὸν Κυριάκο, ὁ ὁποῖος στὴσυνέχεια «ἔπεισε» τὴ γυναίκα του νὰ τὸ υἱοθετήσουν.5

Ὅτι ὅλα ὅσα ἔχουνκατὰ καιροὺς ὑποστηριχθεῖ σχετικῶς μὲ τὴν καταγωγὴ τοῦ Βενι‐ζέλου ἀπὸ τὸν Μυστρᾶ –καὶ συγκεκριμένως τὴν οἰκογένεια Κρεβ‐βατᾶ– δὲν ἀνταποκρίνονται στὴν ἀλήθεια.

Δεδομένου λοιπὸν ὅτι ‐ἕως τώρα τοὐλάχιστον‐ ὑπάρχει συμ‐φωνία ὡς πρὸς τὸ ὅτι ὁ Κωνσταντινισμὸς ὑπῆρξε μορφὴ Φασι‐σμοῦ, στὸ ἀνὰ χεῖρας κείμενο ἐπιχειρεῖται ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώ‐τημα ἐὰν ὁ Φασισμὸς αὐτὸς ἦταν πρωτογενὴς ἤ, ἀντιθέτως,ἰδεώδης.

Ἤμουνα ὄχι μόνο «γενιὰ τοῦΠολυτεχνείου» ἀλλὰ καὶ στὸ Πολυτεχνεῖο∙ καὶ εἶναι χρόνια τώραποὺ νοιώθω ντροπὴ γιὰ αὐτό.

Ὁ Κωνσταντῖνος, τώρα, ἀπάντησε τὸ 1915 στὴν chicaneryτοῦ 1910 μὲ πραξικόπημα, ἐφόσον καταλυτικῶς καθυστέρησε νὰστέρξει στὴν ὁρκωμοσία τῆς κυβέρνησης Βενιζέλου ποὺ εἶχεσχηματιστεῖ βάσει τοῦ ἀποτελέσματος τῶν ἐκλογῶν τῆς 31ηςΜαΐου 1915.

Περίεργο θὰ ἦταν νὰ μὴ εὕρισκε κανεὶς στὰ τότε γεγονόταἀναμεμιγμένο τὸ ὄνομα «Μαυρογορδᾶτος». Τὸ ἐπώνυμο αὐτὸπράγματι εἶναι παραλλαγή τοῦ «Μαυροκορδᾶτος».320 Ὁ ἐν λόγῳἈντώνιος, μὲ ἄλλα λόγια, ἤτανε γόνος τῆς γνωστῆς, χιακῆς κα‐τάγωγῆς, φαναριωτικῆς οἰκογένειας, ποὺ πάντοτε ὑπῆρξε ὑπέρ‐μαχος τῶν ἀγγλικῶν συμφερόντων στὴ χώρα μας καὶ ἡ ὁποία,ὅπως ὅλοι σχεδὸν οἱ Φαναριῶτες, εἶχε ἐπιγαμίες μὲ Ἰουδαίους.321

Ἔτσι, στὰ φανερὰ καὶ γρήγορα, στὶς 29 Νοεμβρίουσυγκεκριμένα, ὁλοκληρώθηκε ἡ κατάληψη τῆς Ἑρμούπολης ἀπὸτοὺς Βρεταννούς:

Μετὰ τὰ γεγονότα τοῦ Νοεμβρίουτοῦ 1916, ἀναγκάστηκε νὰ φύγει ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ πρωτεύουσακαὶ ὀργάνωσε τὴν ἀπό τοὺς Βρεταννοὺς κατάληψη τῆς Σύρου.

οἱ ντόπιες γυναῖκες φάνηκαν ἀπρόθυμες νὰ ἱκανοποιήσουν τὶςσεξουαλικὲς ἀνάγκες Γάλλων στρατιωτικῶν, ἐκδόθηκε κανονικὴδιαταγὴ νὰ «ἐπιλεγοῦν» ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες κοινοτάρχες ἄπορεςκοπέλλες, προκειμένου νὰ ἀνοίξουνε «πορνεῖα» γιὰ τὰ συμμαχι‐κὰ στρατεύματα στὴ Μακεδονία.313

ὁ ΣτέφανοςΣκουλούδης,255 τραπεζίτης βαθύπλουτος καὶ στενὰ συνδεδεμένοςμὲ τὸ βρεταννικὸ κεφάλαιο.256

Εἶναι ἀκριβὲς νὰ ἀναφερθῇ ὅτι οἱσύλλογοι τῶν ἐπιστράτων ἐξήσκησαν κολοσσιαίαν ἐπιρροὴν ἐπὶ τῆςἐν γένει πολιτικῆς τοῦ τόπου καὶ [sic] κατὰ τὰ ἔτη 1916‐1920.Ἀποτελοῦν ὄχι πλέον ὀλιγαρχικὴν ἀλλ’ εὐρυτέραν λαϊκὴν ἀπάντη‐σιν εἰς τὴν ἀστικὴν ἐπανάστασιν τοῦ 1909.1

τα μέσα πολιτικής πάλης που,υιοθέτησε όπως οι ένοπλοι σχηματισμοί μάχης και η,μεταφορά της βίας του πολέμου στις πόλεις ο στρατιώτηςως ενσάρκωση του ηρωϊσμού και της αφοσίωσης στην, –πατρίδα η λατρεία του αρχηγού που συμβαίνει ωστόσο–να είναι ο μονάρχης η κυριαρχία της βίας στην πολιτική–ζωή και η απαξία στην ανθρώπινη ζωή την δική μας ότανπρόκειται για θυσία και του Άλλου όταν πρόκειται για τον–εχθρό δίνουν μια πρόγευση αλλά όχι την γεύση του.φασισμού Τα στοιχεία αυτά δουλεύτηκαν σε ένα,εργαστήρι φασισμού που δεν παρήγε όμως φασισμό

ως συμπύκνωση της πολιτικής της βίας και του.αντιδυτικισμού

Η ελληνική πολιτική στο Μικρασιατικό ζήτημα και η εκστρατείαστη Μικρά Ασία εντάσσονταν στη Μεγάλη Ιδέα, με άλλα λόγια σεμια ευρύτερη αλυτρωτική πολιτική με στόχο την απελευθέρωσηυπόδουλων ομοεθνών· όχι σε κάποιον ιμπεριαλισμό. Ήταν ηολοκλήρωση μιας συνεχούς απελευθερωτικής προσπάθειας πουείχε ξεκινήσει με την επανάσταση του 1821.

Ισχυριζόμαστε, δηλαδή, ότι ηαντιβενιζελική κυβέρνηση δεν αποφάσισε την προέλαση προς τοΑφιόν και προς την Άγκυρα μόνον για αμιγώς στρατιωτικούςλόγους. Την αποφάσισε και για να αποκαταστήσει με τηστρατιωτική της ισχύ το διεθνές μέτωπο, του οποίου η ίδια με τιςαποφάσεις της είχε διευκολύνει (αν όχι και προκαλέσει) τηδιάλυση. Για να εξαναγκάσει τους πρώην συμμάχους να τηνπάρουν στα σοβαρά. Ήταν αδιέξοδη στρατηγική. Και έστω καιαπαντώντας σε υποθετική ερώτηση, τολμούμε να το πούμε: οΒενιζέλος δεν θα το έκανε ποτέ.

Οι αντιβενιζελικοί ηγέτες δεν είχαν αυτόν τον σκληρό ρεαλισμό.Ήταν και συναισθηματικοί και ιδεαλιστές. Για τούτο, δενμπορούσαν να κάνουν τις σκληρές επιλογές. Δεν μπορούσαν ναεπιλέξουν. Και για τούτο ήταν το χειρότερο που θα μπορούσαννα είναι: ταυτόχρονα και φοβικοί έναντι των διεθνών εξελίξεων,αλλά (μην μπορώντας να επιλέξουν) και μαξιμαλιστές. Απρόθυμοινα κάνουν επιλογές (επώδυνες για κάποιες κοινότητες, αλλάσωτήριες για άλλες), ανήμποροι να κατανοήσουν τις δυναμικέςτου διεθνούς συστήματος και τελικά χωρίς επαρκή γνώση της

Στην απόφαση αυτή έπαιξεσημαντικό ρόλο και ο Εθνικός Διχασμός. Η αντιβενιζελικήπαράταξη θεωρούσε ότι θα μειωνόταν το κύρος της εάνεμφανιζόταν να επιλέγει την άμυνα, σε αντίθεση με τον Βενιζέλο,που με την επιθετική του πολιτική είχε πραγματώσει το όραματης Μεγάλης Ελλάδας.

Καιπροκάλεσαν αυτή την απομόνωση με την επιμονή τους να φέρουνπίσω τον Κωνσταντίνο, δηλαδή με μια ακόμη παραχώρησή τουςστον συναισθηματισμό, ενώ θα μπορούσαν να τον φέρουν καικατόπιν αυτός να αποχωρήσει αμέσως, παραχωρώντας τον θρόνοσε έναν από τους γιους του. Σε κάθε περίπτωση, διολίσθησαν σεμια όλο και πιο δυσμενή κατάσταση, και το πρώτο τρίμηνο του1921 ανακάλυψαν ότι ήταν μόνοι και έπρεπε να εφαρμόσουνστρατιωτικά τη Συνθήκη των Σεβρών απέναντι σε έναν διαρκώςισχυροποιούμενο Κεμάλ,

ΕΡΩΤΗΜΑ 29Ποια ήταν η διαφορά στη στρατηγική του Βενιζέλου και τωναντιβενιζελικών ως προς τη στρατιωτική παρουσία στη Μικρά Ασία;

είναι πολύεπισφαλές να υποθέσουμε ότι, σε περίπτωση που παρέμενε στηνεξουσία, ο Κεμάλ θα είχε εξασφαλίσει τη διεθνή ανοχή ή βοήθειαπου εξασφάλισε το 1921 έναντι των αντιβενιζελικών.

ο ίδιος ο Ιωάννης Μεταξάς,ο σημαντικότερος Έλληνας στρατιωτικός σχεδιαστής της εποχής,τόνισε ότι η απόφαση αυτή δεν ήταν εφαρμόσιμη με τα παρόνταδεδομένα. Αρνήθηκε να αναλάβει την ηγεσία του στρατού

Προφανώς, ο Βενιζέλος δεν υπήρξε όργανο ξένων δυνάμεων.Προσπαθούσε πάντα να εκμεταλλεύεται υπέρ της πατρίδας τουτις επιδιώξεις των μεγάλων δυνάμεων στην Εγγύς Ανατολή. Τογεγονός ότι από τις αποφάσεις μπορεί να ευνοούντο τα βρετανικάσυμφέροντα δεν σημαίνει ότι τα ελληνικά συμφέροντα ετίθεντο σεδεύτερη μοίρα.

Χαρακτηριζόταν από εξαιρετικέςδιπλωματικές ικανότητες, λόγω των οποίων απέκτησε διεθνέςκύρος, που έκτοτε δεν έχει αποκτήσει άλλος Έλληνας πολιτικός.

Οι αντιβενιζελικοί ηγέτες δεν ήταν πολιτικά άπειροι ή ανίκανοι.Αλλά δεν είχαν τη διαύγεια του Βενιζέλου και την κατανόηση πουείχε εκείνος για τη λειτουργία του διεθνούς συστήματος. Έδειξανεπίσης υπέρμετρη υποχωρητικότητα στον συναισθηματισμό.

Έδωσε,πράγματι, τη διαταγή της προελάσεως πέραν της ζώνης τηςΣμύρνης (π.χ. στο Ουσάκ), αλλά το έκανε για μια πολύπεριορισμένη περιοχή κοντά στα όρια της ζώνης της Σμύρνης,εξυπηρετώντας και τις ανάγκες αμύνης των συμμαχικώνδυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή.

Από το 1910 (σίγουρα από το 1912) ο Βενιζέλος έδειξε πως είχεμια βασική αρχή στη διεθνή στρατηγική του, που υπαγόρευε τιςαποφάσεις του: «ποτέ μόνοι». Βασιζόταν στη συμμετοχή σεμεγάλους διεθνείς συνασπισμούς που θα εξασφάλιζαν στηνΕλλάδα μια επικράτηση ανέφικτη με τις δικές της μόνονδυνάμεις.

ι δυσάρεστες αυτές τάσεις περιορίστηκανκαι η Ελλάδα επανήλθε στη βασική φιλελεύθερη κοίτη τηςπαράδοσής της.

με τη σύντομη εξαίρεση τηςδικτατορίας του Θεόδωρου Πάγκαλου το 1925-26 (του μόνουελληνικού καθεστώτος που εξέτασε το ενδεχόμενο νέου πολέμουμε την Τουρκία για να αμφισβητηθεί η διευθέτηση της Συνθήκηςτης Λωζάννης), το ελληνικό κράτος έγινε υποστηρικτής τουυπάρχοντος εδαφικού καθεστώτος και της διεθνούς νομιμότητας

ρώτου αιώνα τηςελληνικής ανεξαρτησίας, κατά τον οποίο βασικός στόχος ήταν ηυλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας.

Το βέβαιονόμως είναι ότι, με τον Εθνικό Διχασμό, οι Έλληνες κάναμεπραγματικά ό,τι μπορούσαμε για να οδηγηθούν τα πράγματαστην ήττα και στην Καταστροφή.

Ωστόσο, η Δίκη των Εξ αποτελούσε παρωδία δικαστικήςδιαδικασίας και οδήγησε, ουσιαστικά, σε μια δικαστικήδολοφονία.

Η αβασίλευτη δημοκρατία του Μεσοπολέμου, που ανακηρύχθηκετο 1924, εδράστηκε στο αίμα του εσωτερικού εχθρού, κάτι πουτην έκανε ασταθή, ίσως και θνησιγενή.

Το πλήγμα τηςΚαταστροφής επομένως έφερε και την πρώτη (έστω αμυδράσυγκαλυμμένη) στρατιωτική δικτατορία της σύγχρονης ελληνικήςπολιτικής ιστορίας.

Σε κάθε περίπτωση, η Δίκη των Εξ σηματοδοτούσε όχι μόνον τηνκορύφωση, αλλά και τη μετεξέλιξη (και την εμπέδωση) τουΕθνικού Διχασμού.

Είναι τραγικά ειρωνικό το ότιτελικά, το 1916, η αντιβενιζελική κυβέρνηση ήταν αυτή πουπαρέδωσε το Ρούπελ στους Γερμανοβουλγάρους, με αποτέλεσμανα ακολουθήσει η κατάληψη του συνόλου της ΑνατολικήςΜακεδονίας από αυτούς. Οι άνθρωποι που κατηγόρησαν τονΒενιζέλο για προδοσία, επειδή «ήθελε» να «δώσει» τηνΑνατολική Μακεδονία, ήταν αυτοί που την έχασαν, και μάλισταχωρίς να πολεμήσουν.

Ο γνωστός εθνικιστής διανοούμενος εκ-φράζει σαφώς την προτίμησή του στο Παλαιό Καθεστώς, ενώ παράλληλα ο φίλος τουΊων Δραγούμης θα ισχυριστεί ότι «η εισβολή του φραγκισμού» στην Ελλάδα συνέβαλεστην έκπτωση των κοινωνικών ηθών «με τη μορφή σνομπισμού, ξιπασιάς, ξενολατρί-ας, χρηματισμού, [...] αριβισμού, ασυνειδησίας, αναξιοπρέπειας και δουλοφροσύνης,κάθε λογής παλαιανθρωπιάς ή ελαφρομυαλιάς».15

εν είναιλοιπόν αλήθεια ότι στη Νεότερη Ελλάδα η βασιλεία επιβλήθηκε τάχα απόξένες δυνάμεις σε έναν λαό με δήθεν προαιώνια αντιβασιλικά γονίδια.Αρχικά, η αποδοχή της υπήρξε σχεδόν καθολική, για προφανείς λόγους. Ηβασιλεία εξασφάλιζε την απαραίτητη υποστήριξη Μεγάλων Δυνάμεων γιατην ανεξαρτησία του νεοελληνικού κράτους, αλλά και για τη μελλοντικήτου επέκτα-ση. Αποτελούσε επίσης εγγύηση εσωτερικής σταθερότητας και αποτροπήςανεξέλεγκτων εμφυλίων συγκρούσεων, όπως αυτές που συνόδευσαν τονΑγώνα της Ανεξαρτησίας.

κόμη και αν εξαιρεθούν οι περίοδοι ξένης κυριαρχίας (ρωμαϊκής,φραγκικής, οθωμανικής), ο Ελληνισμός έζησε το μεγαλύτερο διάστημα υπόβασιλεία (ομηρική, μακεδονική, ελληνιστική, βυζαντινή).4

Το 1955, η άνοδος του Κωνσταντίνου Καραμανλή στηνπρωθυπουργία συμβολίζει την ουσιαστική ολοκλήρωση αυτής τηςδιαδικασίας

Με άλλα λόγια, ο πόλεμος καιη δική της ουδετερότητα πρόσφεραν στην Τουρκία τη χρυσή ευκαιρία ναανατρέψει μονομερώς την προϋπάρχουσα ισορροπία, δημιουργώνταςτετελεσμένα γεγονότα τόσο στη Δυτική Θράκη όσο και στην Πόλη.

Μόνο μέσα από τη θύελλα ενός νέου πολέμου και μίας νέας εμφύλιαςσύρραξης και μέσα από την κοσμογονία της μεταπολεμικήςανασυγκρότησης ξεπεράστηκε ουσιαστικά ο Διχασμός του 1915 ως κρίσηεθνικής ολοκλήρωσης. Οι πρόσφυγες επιτέλους αφομοιώθηκαν. Τα παιδιάκαι τα εγγόνια τους δεν γνώρισαν το ρατσιστικό μίσος που αντιμετώπισανοι γονείς τους. Οι αλλοεθνείς μειονότητες χάθηκαν σχεδόν όλες (εκτός απόμία). Οι μεταπολεμικές οικονομικές και πολιτικές ανακατατάξεις εξάλειψαντο παλιό χάσμα ανάμεσα στην Παλαιά Ελλάδα και τις Νέες Χώρες. Η ίδιαη διάκριση, άλλωστε, ξεχάστηκε.

Για τον μεγάλο όγκο της, την κρίσιμη ώρα, η έλλειψηαφομοίωσης σήμανε την απουσία όχι μόνο πρακτικών δυνατοτήτωνδιαφυγής, αλλά και έμπρακτης αλληλεγγύης εκ μέρους του χριστιανικούπληθυσμού. Εντελώς αντίθετα, στην Παλαιά Ελλάδα όχι μόνο οχριστιανικός πληθυσμός αλλά και οι αρχές (με επικεφαλής την ΟρθόδοξηΕκκλησία και την Αστυνομία Πόλεων) έκαναν το παν για να κρύψουν καινα σώσουν τους Ισραηλίτες συμπολίτες τους. Η «επιταγή» της αφομοίωσηςείχε, τελικά, αντίκρισμα και εξαργυρώθηκε στο ακέραιο.

ΟΣοφούλης προφανώς δεν συνειδητοποιούσε τι έκανε όταν υπέγραφεαμέριμνα το περιβόητο συμφωνητικό με τον Στυλιανό Σκλάβαινα,επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚΕ («ΠαλλαϊκούΜετώπου»), τον Φεβρουάριο του 1936. Το συμφωνητικό, που δεν ήταν κανπροορισμένο να μείνει μυστικό, περιείχε ολόκληρο κυβερνητικόπρόγραμμα, σε αντάλλαγμα για την κοινοβουλευτική υποστήριξη του ΚΚΕσε μελλοντική κυβέρνηση των Φιλελευθέρων.77 Όχι μόνο επιβεβαίωνεπανηγυρικά το φάσμα του «βενιζελοκομμουνισμού» (δίνοντας τροφή στηδεξιά προπαγάνδα για τις επόμενες δεκαετίες), αλλά και νομιμοποιούσεέμμεσα την αριστερή στροφή των Βενιζελικών μαζών – ακριβώς αυτό πουέπρεπε να φοβάται η Βενιζελική ηγεσία.

Από την πλευρά του, το ΚΚΕ ήταν επιτέλους έτοιμο να αρπάξει τηνιστορική στιγμή. Εκτός από τη θεαματική προσέγγιση του προσφυγικούκόσμου ως συνόλου,81 το κόμμα έδωσε επίσης συγκεκριμένη μορφή στομέτωπο εργατών και αγροτών υπό την ηγεμονία της εργατικής τάξης – έναόραμα που συνεχώς του διέφευγε από την ίδρυσή του. Ήταν η μεταφοράτων αγροτικών του οργανώσεων στο «Ενιαίο» ΑΚΕ και, στη συνέχεια, ησυγκρότηση «Λαϊκού Μετώπου» μαζί του.82 Στο μέσο της κρίσης αστικήςηγεμονίας, οι Βενιζελικές έως τότε μάζες προσφύγων και νέωνμικροϊδιοκτητών, καθώς και γενικότερα οι προδομένοι Δημοκρατικοί, θαπρομήθευαν τις δυνάμεις και τους συμμάχους που χρειάζονταν για ναεφαρμοστεί με επιτυχία αυτό το σχέδιο.Μόνο στο φως αυτής της διαφαινόμενης προοπτικής και όχι με τον μύθοτης δήθεν άμεσης κομμουνιστικής εξέγερσης, μπορούν να ερμηνευθούντόσο η δικτατορία του Μεταξά όσο και οι αδύναμες φωνές διαμαρτυρίαςτων αστικών κομμάτων.

ντίθετα, ο Αντιβενιζελισμός, παρά την πομπώδη εθνικιστική ρητορείακαι τον βυζαντινό ρομαντισμό που περιέβαλλε τον βασιλέα Κωνσταντίνοτον «ΙΒ ́», προτίμησε στον Α ́ Παγκόσμιο Πόλεμο την ουδετερότητα, πουκατέληξε να σημαίνει στην πράξη εγκατάλειψη των αλυτρώτων στη μοίρατους. Η ουδετερότητα παρουσιάστηκε από τον Αντιβενιζελισμό σανκαλύτερη τάχα μέθοδος για τη σωτηρία των Ελλήνων της Τουρκίας, με τηναποφυγή ανοικτής σύγκρουσης μαζί της. Αυτή την εξήγηση έδωσε οΤσαλδάρης και το 1930.63 Αλλά, με δεδομένη την πραγματική κατάστασητο 1914-15 και τη μαζική εφαρμογή της τουρκικής πολιτικής εκτοπίσεων,μία τέτοια εξήγηση φαίνεται αφελής και ανεδαφική στην καλύτερηπερίπτωση, αν όχι εντελώς παραπλανητική και φαρισαϊκή.

rofessor Leon used a variety of sources, andconducted extensive research in the historical archives of the Greek, French,English and German foreign ministries. He was also the main author of a chap-ter on Greece and WWI in the multi-volume History of the Greek Nation.18

Το 1945-46, κατά τη λευκή τρομοκρατία, η Αριστερά κατήγγειλε ότι είχε 1.298 νεκρούς απότη δράση των ακροδεξιών συμμοριών25 –αριθμός επίσης τεράστιος σε σύγκριση μετις προγενέστερες εμπειρίες της ελληνικής κοινωνίας

Ο ίδιος ο Εθνικός διχασμός του 1915-17, κατά τονοποίο δημιουργήθηκαν ακόμη και δύο αντιτιθέμενα μεταξύ τους ελληνικά κράτη,πραγματοποιήθηκε με ξένη στρατιωτική επέμβαση στην Αθήνα και έλαβαν χώρα πο-λιτικές δολοφονίες, είχε όμως σχετικά λίγα θύματα: σύμφωνα με επίσημες πηγές,στα Νοεμβριανά (την πλέον πολύνεκρη, και όχι μόνον ενδοελληνική, σύγκρουση τηςπεριόδου του Εθνικού διχασμού) οι νεκροί ήταν 117

το φαινόμενο της βίας του 1943-44 ήταν πρωτόγνωρο στην ελλη-νική ιστορία

Οι νεκροί στο κίνημα του 1935 ήταν 9ή 10, εάν συνυπολογιστούν και οι τρεις που εκτελέστηκαν μετά την παραπομπή τουςστο στρατοδικείο20

YLI.1928-1936.doc

Ἡ κρίση του κοινοβουλευτισμού στη διάρκεια του Μεσοπολέμου ανάγεται σε δύοσημαίνοντα φαινόμενα του πρώτου τετάρτου του 20ού αιώνα. Πρώτον, στο κίνημαστο Γουδί το 1909, το οποίο σηματοδότησε τη δυναμική είσοδο του στρατού στηνκεντρική πολιτική σκηνή της χώρας. Μόνο με την πάροδο των χρόνων και τημεσολάβηση κι άλλων παραγόντων η ανάμειξη αυτή θα λάβει ευρύτερες διαστάσεις,με τάσεις χειραφέτησης και αυτονόμησης του στρατεύματος απὀ τους πολιτικούς τουπάτρωνες. Δεύτερον, ο Εθνικός Διχασμός του 1915-1917, αποτελεί μια μεγάληιστορική τομή, χωρίς την οποία η ανάλυση του Μεσοπολέμου είναι αδύνατη.

Η μια είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλοςπου λόγω της βαθιάς πίστης του στις αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας οδηγήθηκε στηναπόφαση της διάλυσης της Βουλής των Λαζάρων και στη διενέργεια εκλογών τις οποίες και έχασε απότη βασιλική πτέρυγα με τις τραγικές συνέπειες που αυτή η διαδικασία προκάλεσε στην πορεία τηςΜικρασιατικής Εκστρατείας.

Από την άλλη πλευρά, η δικτατορία του 1967-74 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Αποτέλεσε την κορύφωση της «κρίσης των θεσμών», η οποία ξεκίνησε με την έναρξη του Εθνικού Διχασμού το 1915, συνέχισε με τις διαδοχικές αναρριπίσεις του, και περιέλαβε επίσης τον εμφύλιο πόλεμο στη δεκαετία του 1940, ο οποίος προκάλεσε νέες πολιτικές και ψυχολογικές επιβαρύνσεις στη μετεμφυλιακή εποχή.

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία έπεσε το 1967, ενώ δεν αντιμετώπιζε δομικό κίνδυνο, π.χ. ένα μαζικό κόμμα που προωθούσε δικτατορία του ενός ή του άλλου τύπου. Επεσε επειδή τελμάτωσε μέσα σε μια ανούσια πολιτική πόλωση και έχασε τον έλεγχο των εξελίξεων. Το ίδιο όμως είχε συμβεί το 1936.

Θανάσιμη απειλή αποτελούσαν δύο υπερσύγχρονα θωρηκτά που η Τουρκία περίμενε να παραλάβει από βρετανικά ναυπηγεία το καλοκαίρι του 1914.

Σε στρατηγικό επίπεδο, η νικηφόρα μάχη του Σκρα ντι Λέγκεν, η οποία σημειωτέον υπήρξε η πρώτη καταγραφείσα διάρρηξη σε ένα από τα τρία ως τότε μεγάλα μέτωπα, σε αρκετά μεγάλο εύρος ρήγματος, σε δύσβατο ορεινό έδαφος, έπεισε και τους τελευταίους από τους Συμμάχους για την αναγκαιότητα της υπάρξεως και ενισχύσεως του Μακεδονικού Μετώπου. Σε διπλωματικό, τέλος επίπεδο, αμέσως σχεδόν μετά τη διάσπαση του μετώπου, ο ένας μετά τον άλλο οι σύμμαχοι των Κεντρικών Αυτοκρατοριών συνθηκολόγησαν! (11)

στην ατυχέστερη και λιγότερο μελετημένη ιστορική περίοδο της διχοτόμησής της.

Η αιτιολόγησηαυτής της πτυχής είναι διττή και συνομολογείται από την έσχατη αναγκαιότητα τηςεκάστοτε κρατικής οντότητας για εσωτερική τάξη και εξωτερική ασφάλεια, καθώς καιαπό την ιδιαιτερότητα της ελληνικής περίπτωσης, που συνίσταται στην εγκαθίδρυσηενός κράτους δυνάστη από τους πολιτικούς θεσμούς της κομματοκρατίας.54 Απότοκοείναι η εξάρτηση από τη Δύση ν’ αναδεικνύεται σε κύριο μέσο εξωτερικής πολιτι-κοοικονομικής-στρατιωτικής εξισορρόπησης τόσο για την ενίσχυση της εσωτερικήςνομιμοποίησης των ελλαδικών κυβερνήσεων, όσο και για την ανάσχεση των άμεσωνεξωτερικών-εσωτερικών απειλών τους.

Πρώτη η Ελλάδα στον Δυτικό Κόσμο σε θανάτους Covid-19!

διαπιστώνουμε ότι η Ελλάδα δεν ανερχόταν στην 1η, αλλά στην 10η θέση από τις 27 χώρες της ΕΕ:

Χωρίς να αμφισβητεί τον ορθότητα των αριθμών (κάτι που θα αποτελούσε όντως fact checking), το Hellenic Ηoaxes διαπράττει το ατόπημα όχι μόνο να εγκαλεί τον καθηγητή, διότι επέλεξε τη συγκεκριμένη «παραπλανητική» κατ' αυτό σύγκριση, αλλά και να προδιαγράφει ποιες είναι οι… σωστές συγκρίσεις. 

Το δίκτυο αυτό το συντηρούσε έως τώρα η ΕΥΔΑΠ, αλλά πλέον θα κληθεί να πληρώσει για τη χρήση του, συν το γεγονός ότι πρόσφατα δέχθηκε να πληρώσει 157 εκατομμύρια ευρώ στο Δημόσιο για το αδιύλιστο νερό που πήρε μέσω αυτών των αγωγών κατά τα έτη 2013-2020.

Η παράγραφος 1) του συγκεκριμένου άρθρου της Συμφωνίας, είναι αρκετά συγκεκριμένη, με ονομαστική αναφορά: «Συμμετοχή σε κοινές αναπτύξεις δυνάμεων ή αναπτύξεις σε θέατρα επιχειρήσεων προς υποστήριξη κοινών συμφερόντων, όπως, για παράδειγμα, τις υπό γαλλική διοίκηση επιχειρήσεις στο Σαχέλ».

6.Paraskevis D Kostaki EG Magiorkinis G Panayiotakopoulos G Tsiodras S Full-genome evolutionary analysis of the novel corona virus (2019-nCoV) rejects the hypothesis of emergence as a result of a recent recombination event.

Τονίζοντας πάντως πως δεν έχουμε απολύτως τίποτα εναντίον των εμβολίων, αλλά πάρα πολλά εναντίον του ολοκληρωτισμού, του φασισμού και του ναζισμού, θεωρούμε σκόπιμη την αναφορά σε μία άλλη πτυχή τους: στη λογοκρισία που έχει αποθρασύνει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

όπως ο ναζισμός τους εβραίους

δικαιώνεται» από μία παράνομη εκστρατεία φόβου (για έναν πραγματικό βέβαια ιό

οι υιοθετήσεις τεχνικών επιτήρησης εγείρουν σημαντικές ανησυχίες –  όσον αφορά τις μακροπρόθεσμες συνέπειες τους στην επιβολή ολοκληρωτικών καθεστώτων. Δημιουργούν δηλαδή την εντύπωση της δρομολόγησης πολιτικών και ηθικών «εκπαιδευτικών μέτρων» που καθιστούν τα εγγυημένα ανθρώπινα δικαιώματα και την προστασία των προσωπικών, καθώς επίσης των ιατρικών δεδομένων, παρωχημένες έννοιες – με την επίκληση τους «εγωιστική»!

Την εικόνα συμπληρώνει η εντατικολόγος Χριστίνα Κυδώνα στη συγκλονιστική περιγραφή στιγμών από την εφιαλτική προχθεσινή εφημερία στο «Ιπποκράτειο» Θεσσαλονίκης, όπου μεταξύ άλλων καταγράφει: «Κι εκεί που ξαναρίχνεις μια ματιά στους θαλάμους να δεις αν κάποιος πέταξε τη μάσκα του μέσα στον ύπνο του και κινδυνεύσει, συναντάς τον συνάδελφο της διπλανής πτέρυγας, που παλεύει ένα περιστατικό με οξύ έμφραγμα, βαριά πνευμονία covid και διαβητική κετοξέωση με pH 6,9, τρία θανατηφόρα συμβάντα σε έναν άρρωστο κι ο γιατρός έχει στην ευθύνη του άλλους 40. Και τον ρωτάς αν θέλει καμιά βοήθεια, νιώθεις όμως ταυτόχρονα μια ένοχη ανακούφιση που δεν έτυχε σε σένα αυτό και μετά ντρέπεσαι γιατί ο συνάδελφος έχει να διαχειριστεί και έναν διασωληνωμένο μέσα στον θάλαμο (χωρίς να γνωρίζει τίποτα από αναπνευστήρες), γιατί εσύ με το προηγούμενο περιστατικό κατέλαβες την τελευταία θέση στις χειρουργικές αίθουσες κι από δω και πέρα οι υπόλοιποι θα κρατιούνται σε κοινούς θαλάμους». Τελικά, σε αυτόν τον τόπο ο μόνος που δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει είναι ο πρωθυπουργός!

«Το ΤΑΙΠΕΔ δεν θα είναι σε θέση να επιστρέψει στη γενική κυβέρνηση τα περιουσιακά στοιχεία τα οποία μεταβιβάσθηκαν σε αυτό και εάν διαπιστωθεί από το Διοικητικό Συμβούλιο ότι ένα περιουσιακό στοιχείο δεν μπορεί να πωληθεί στην τρέχουσα μορφή του, θα πωληθεί σε τεμάχια ή θα εκκαθαριστεί».

Διαβάζοντας κάποιος το άρθρο θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι οι ιδιωτικοποιήσεις ήταν άγνωστες μέχρι τότε στην Ελλάδα. Αλλωστε κάπως έπρεπε να αυτοεπιβεβαιωθεί η γνωστή θεωρία περί «τελευταίας σοβιετικής Δημοκρατίας στην Ευρώπη», εμπνευστής της οποίας είναι ο Ι. Στουρνάρας. Κι όμως, μόλις τα δύο προηγούμενα χρόνια (2008 και 2009) η Ελλάδα είχε καταταγεί 4η και 5η αντίστοιχα μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. ως προς τα έσοδα από άμεσες και έμμεσες ιδιωτικοποιήσεις (2008: 3.093,53 εκατ. ευρώ – 2009: 1.313,78 εκατ. ευρώ).

Ομως τα πλεονάσματα που διαμορφώθηκαν το 2015-18 (πλεόνασμα αποπληρωμής χρέους + υπερπλεόνασμα για το «μαξιλάρι») ήταν πολύ υψηλότερα: 11,5 από τα 20 δισ. που θα γλιτώναμε έγιναν υπερπλεόνασμα (πίνακας).

«Τα capital controls μέσα σε μια νομισματική ένωση είναι μία αντίφαση. Η ελληνική κυβέρνηση αντιτίθεται σε αυτή τη σκέψη», έγραψε σήμερα ο Γιάνης Βαρουφάκης

South-eastern Europe has followed a similar pattern. November and December 2020 were particularly lethal, with Bulgaria recording the highest weekly excess-mortality rates of any country in our tracker.

Σε όλη την Ευρώπη, μετά το προσφυγικό ρεύμα του 2015, υπήρξε μια μετατόπιση του πολιτικού άξονα πιο συντηρητικά. Η αντιμεταναστευτική πολιτική και η ρητορική που τη συνοδεύει ήταν πριν λίγα χρόνια το αποκλειστικό μενού της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Η Κεντροδεξιά την υιοθέτησε για να καταφέρει μια μικρή ανάσχεση, αλλά εντέλει η Ακροδεξιά θα τη “δαγκώσει”.

«Είναι εμφανής η εμμονή ορισμένων με τη Μεταπολίτευση», μας λέει. «Η πολιτειακή αλλαγή το ’74, το τέλος του μετεμφυλιακού κράτους και η θεμελίωση της πιο μακροχρόνιας και ουσιαστικής δημοκρατίας σε κάποιους έπεσε βαριά. Δείτε με πόση εμμονή λένε “Να τελειώνουμε με τη Μεταπολίτευση”. Το πνεύμα της φταίει για όλα, είναι πνεύμα άκριτων διεκδικήσεων, συντεχνιακού κατακερματισμού και προνομίων. Φυσικά υπήρξαν στρεβλώσεις και καταχρήσεις. Ολοι τις γνωρίζουμε, πάσχουμε από αυτές, τις πληρώσαμε ακριβά. Αλλά η εργαλειοποίησή τους σκοπό έχει να αποδομηθούν και να διαλυθούν οι ιμάντες της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Τι λένε; Τα Πανεπιστήμια είναι χώροι ανομίας, θα βάλουμε πανεπιστημιακή αστυνομία. Τα συνδικάτα είναι κάτι προνομιούχοι τεμπέληδες, θα περιορίσουμε νομοθετικά την απεργία και τις διαδηλώσεις. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις είναι πράκτορες του Σόρος ή διακινητές μεταναστών, θα τους στείλουμε στον εισαγγελέα. Δείτε πώς δαιμονοποιείται συστηματικά επί χρόνια το δικαίωμα στο συνέρχεσθαι: η διαδήλωση φταίει για τα άδεια μαγαζιά, το κυκλοφοριακό και τον Covid-19. Ξέρετε τι λέει ο κυρίαρχος λόγος που εκπέμπεται από την κυβέρνηση και τα μεγάλα ΜΜΕ; “Σας δώσαμε όσα συνιστούν μια συμμετοχική δημοκρατία και κάνατε κατάχρηση. Σας δώσαμε πολλή δημοκρατία και το παρακάνατε. Ωρα να τελειώνουμε με την πολλή ελευθερία”. Σαν να γυρεύουν ρεβάνς από τη Μεταπολίτευση».

Τα μέλη της Επιτροπής

Αυτός ο μηχανισμός θέλει απλά γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή, με διαφορετικά «υλικά», μεγάλες περικοπές στα χρήματα που ξοδεύουμε, κανόνες λογοδοσίας και αλλαγή προσανατολισμού.

«έσπρωχνε» σε ΜΜΕ «συνεντεύξεις, επώνυμα άρθρα γνώμης τοπικής παραγωγής και προϊόντα του Γραφείου Προγραμμάτων Διεθνούς Πληροφόρησης του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για καίρια ζητήματα διεθνούς πολιτικής» (06ATHENS1805)

η πρεσβεία πίεζε έμμεσα ή άμεσα για την κατάργηση του ασύλου και την αστυνόμευση των πανεπιστημίων (09ATHENS1725, 09ATHENS191)

ο (τότε βουλευτής) Αντώνης Σαμαράς εμφανίζεται σαν γραμματοκομιστής, ο οποίος θα αναλάμβανε να μεταφέρει «σε όσους πρέπει να ξέρουν» τη δυσαρέσκεια της πρεσβείας για τις επισκέψεις Ρώσων αξιωματούχων και την αγορά ρωσικών οπλικών συστημάτων (08ATHENS1188_a)

επίσκεψη που πραγματοποίησε ο καθηγητής Γιώργος Μπαμπινιώτης στην αμερικανική πρεσβεία ζητώντας βοήθεια για την αλλαγή του συστήματος εισαγωγής στα πανεπιστήμια (τηλεγράφημα 09ATHENS407)

χεδόν δέκα χρόνια από την αποκάλυψη των τηλεγραφημάτων της αμερικανικής πρεσβείας η Ελλάδα φαίνεται να έχει «πετύχει» όλους τους στόχους της αμερικανικής διπλωματίας: το πανεπιστημιακό άσυλο καταργήθηκε, η πόρτα για την αναγνώριση των αμερικανικών κολεγίων άνοιξε ενώ αστυνομικοί ετοιμάζονται να λάβουν θέσεις μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Οι ίδιες χώρες που μάχονται υπέρ του λιγότερου κράτους απαιτούν περισσότερο κράτος προκειμένου να συγκαλύψουν και να συγκρατήσουν τις επιζήμιες κοινωνικές συνέπειες που έχει στις κατώτερες περιοχές του κοινωνικού χώρου, η απορρύθμιση της μισθωτής εργασίας και η υποβάθμιση της κοινωνικής προστασίας. Η «μηδενική ανοχή» είναι μια φιλοσοφία φιλελεύθερη και μη παρεμβατική προς τα πάνω, σε ότι αφορά κυρίως τη φορολογία και την απασχόληση, αδιάλλακτη και παρεμβατική προς τα κάτω, σε ότι αφορά τη δημόσια συμπεριφορά των μελών των λαϊκών τάξεων, που είναι πιασμένα στη μέγγενη από τη μια μεριά της γενικευμένης υπο-απασχόλησης και της προσωρινής μισθωτής εργασίας και από την άλλη της ύφεσης της κοινωνικής προστασίας και της πενίας των δημοσίων υπηρεσιών.

εργασία των Georg Rusche και Otto Kirscheimer

η διάδοση και η καθιέρωση του δόγματος της «μηδενικής ανοχής», που πέρασε στα τέλη του 20ου αιώνα από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη, εκφράζει τη ρητορική που εξομοιώνει τους παραβάτες – άστεγους, ζητιάνους, περιθωριακούς- με τους ξένους επιδρομείς, επιτάσσει χαλάρωση της νομικής διάκρισης ανηλίκων και ενηλίκων δραστών, ζητά περισσότερες προϋποθέσεις για την υφ’ όρον απόλυση. Αναπροσδιορίζει το ρόλο του κράτους, το οποίο αποσύρεται από την οικονομία και μειώνει τον κοινωνικό του ρόλο ενώ αντίθετα διευρύνει και σκληραίνει την ποινική του παρέμβαση.